FASD jest zbiorczym terminem obejmującym spektrum zaburzeń wynikających z prenatalnej (w czasie ciąży) ekspozycji płodu na działanie alkoholu. Do tej grupy zaburzeń należą zarówno zespoły pełnoobjawowe, do których stwierdzenia konieczne jest występowanie, obok zaburzeń neurorozwojowych, charakterystycznego wzoru cech twarzy, niedoboru wzrostu (prenatalnego jak i pourodzeniowego) oraz spożywania przez matkę alkoholu w czasie ciąży (opcjonalne), jak i zespoły niepełnoobjawowe, których rozpoznanie nie musi opierać się na spełnieniu wszystkich czterech kryteriów.

Istotą neurorozwojowego charakteru FASD jest uszkodzenie mózgowia, które nie może wówczas wystarczająco dobrze pełnić swojej roli w przetwarzaniu docierających bodźców, uczeniu się i adaptowaniu do nowych sytuacji życiowych. Naturalną konsekwencją takich niepowodzeń są trudności w przystosowaniu się do edukacji, a potem do dorosłego życia. Utrudnione może okazać się wówczas także budowanie przywiązania do opiekunów, a w konsekwencji późniejszych relacji z ludźmi.

Mając na uwadze długofalowe konsekwencje dla rozwoju dzieci, a później osób dorosłych z FASD dostrzegamy sens wprowadzenia diagnostyki umożliwiającej postawienie jak najwcześniejszej diagnozy FASD celem wdrożenia adekwatnych działań terapeutycznych. Ich wprowadzenie zaś ma na celu stymulację rozwoju, poprawę funkcjonalną oraz zapobieganie rozwojowi objawów wtórnych.